حقوق شهروندی زنان در ایران بین دو انقلاب
نویسندگان اثر هادی نوری و صدیقه مسیب نیا فخبی، این کتاب ۲۳۸ صفحه ای را در سال ۱۳۹۶ توسط بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه منتشر نموده اند و به مادران مان به پاس همه محبت های بی دریغشان و همه دختران که گل های سپید محبت اند، تقدیم کرده اند.
در این کتاب به حقوق مدنی، سیاسی، اجتماعی و نیز وضعیت حقوق شهروندی زنان در ایران بین دو انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی، پرداخته شده است. انقلاب مشروطه سرآغاز جنبش زنان ایرانی برای دستیابی به حقوق خویش است. تا آن هنگام زنان تجددخواه که کم شمار بودند، در محافل و مجالس خود به گفت و گو و بررسی شرایط زندگی و موقعیت فردی و اجتماعی زن ایرانی در سنجش با زن اروپایی می پرداختند و به اقدامات لازم برای دگرگونی این وضع می اندیشیدند، اما انقلاب مشروطه و آزادی‌های سیاسی و اجتماعی برخاسته از آن سبب شد تا این گروه از زنان بتوانند از یک‌سو خواست‌ها و هدف‌های خود را به پهنه جامعه بکشانند و برای دستیابی به آن بکوشند و از سوی دیگر در پیوند با جنبش عمومی تلاش کنند تا سرچشمه نابسامانی‌های جامعه ایران و راه برون‌رفت از آن را بیابند. به‌رغم شکل‌گیری روند آگاهی نسبی در زنان، در دوره مشروطه، زنان امکان طرح خواسته‌ها و مطالبات خویش را تا دهه ١٣٢٠ نیافتند. هنگامی که فضای باز آزادی و دموکراسی نسبی برای جامعه ایرانی فراهم آمد، زنان نیز امکان طرح خواسته‌هایشان را پیدا کردند و توانستند خود را در قالب تشکل‌های ویژه زنان سازماندهی کنند. کتاب در ادامه به روند تحقق حقوق زنان در دوره پهلوی از جمله در مورد عضویت زنان در مجلس شورای ملی، سنا و تصدی مشاغل سیاسی مهم، تصویب قانون حمایت از خانواده و قوانین مربوط به حضانت می پردازد و با توجه به سه الگوی حقوق مدنی، سیاسی و اجتماعی می کوشد معلوم نماید کدام یک از الگوهای مطرح شده، گویای وضعیت حقوق شهروندی زنان ایرانی در فاصله بین دو انقلاب می باشد. این کتاب حاوی آمار، جداول و اطلاعات مستند ارزشمندی در حوزه حقوق زنان است.
